viernes, 29 de febrero de 2008

Tremenda exageración

Sociedad; aquella que nos ayuda y que nos corrompe al mismo tiempo. Exagera las cosas dándole importancia a simples dichas y nos oprime, nos agobia, hasta vernos hundidos en la desesperación.

martes, 26 de febrero de 2008

Mi amor

Te quiero. Te lo he dicho muchas veces, no tantas como tú, aunque nunca me cansaré de decírtelo. Eres la mejor persona que he conocido o, al menos, eso me parece a mí. Por favor, no me decepciones, no quiero pensar que me equivoqué; yo te quiero, amor mío.

Llegaste en el peor momento de mi vida (algo exagerado, ahora que lo pienso), jamás pensé que volvería a amar. Después de todo lo que me ocurrió, quedé algo trastocada; lo has podido comprobar con mis histerismos. Aún así, no lo sabes todo y espero que, algún día, quedemos y me escuches porque te lo quiero explicar.


Eres una parte muy importante de mi vida y te quiero con locura. Llevamos poco tiempo y por ello te pido que no intentes ir muy deprisa. Ya hemos hablado de esto y, por eso, no voy a entrar en detalles aquí. Tú me haces sentir guapa, bonita, inteligente... cosa que nadie había conseguido lograr. Te quiero mucho y espero que no me hagas daño. No quiero discutir más contigo; sé que, lo que hemos tenido, han sido "discusiones" por tonterías, sin importancia. Pero se empieza por una tontería y se acaba por algo más grave.


Me gustaron mucho las cartas que me escribiste. Nadie, repito, nadie me había escrito nada tan bonito. Aunque la verdad es que nadie me había escrito nada... siempre fui yo la que destapaba mis sentimientos hacia la otra persona.


En fin, no sé qué más decirte. He actualizado para ti para que compruebes que no me importa que se entere todo el mundo de nuestro amor. Te quiero.

lunes, 25 de febrero de 2008

Caos

El mundo va cayendo poco a poco y nosotros lo hacemos a la par. Nada es como era antes y, cuando digo 'antes', no me refiero a varios años atrás. Este 'antes' que yo expreso es el 'antes pero ahora' el 'antes del propio presente'.

Un día como cualquier otro y te vas a hacer la compra. Llegas a la pescadería y, después de esperar más de una hora, llega tu turno. Pero, ¿quién iba a pensar que el pescadero es un ignorante? Si no sabe lo que le pides aún teniéndolo escrito ahí delante... si no sabe ni el nombre del pescado que vende, ¿por qué trabaja allí si no está preparado? Después va una sin experiencia y no la cogen por el hecho de no tenerla. Pues vale, perfecto, pero ahora yo digo que esa persona sin experiencia haría mejor su trabajo que el pescadero que no sabía lo que eran los mejillones. ¡Por favor, señores! ¡Un poquito de seriedad!


No sólo hablo por el pescadero del otro día, también hablo por mucha gente que va por ahí ganándose un sueldo (lo siento si soy cruel) que no se merece. Si te dan un trabajo, al menos, aprovéchalo y, aunque digas que es muy duro y esas cosas, piensa en las personas que no tienen uno y que, por ello, no ganan ni un mísero centavo.

sábado, 23 de febrero de 2008

Teatre


Actua
i gaudeix
sempre que
ho vulguis fer.

Teatre.
Filosofia
de la vida
és aquella
de certa
alegria
que no sabria
dir, realment.

Teatre.
Ella viu
pel teatre;
ella riu
pel treatre;
plora
pel teatre.

----------Trenca
la realitat
i deixa
-------------anar-ho tot.

Això
-amic meu-
és teatre
i, més que
teatre,
és una nova
vida.

El públic
aplaudeix
si la funció
ha sortit
bé.

I si no...
què més?

viernes, 22 de febrero de 2008

Agujero en la pared

Agujero en la pared
como mancha de carmín
en la camisa
del amante infiel.

Agujero que no siente
-ni se ve-
mas sigue ahí, impasible,
del derecho al revés.

Vacío que me mira
sin poderme ver...
¿y si lo tapo?
¿y si lo oculto?

Aunque lo haga,
seguirá allí eternamente
como la duda
que invade mi mente
al pasar el tiempo
-inevitablemente-
por siempre...

... y para siempre.

jueves, 21 de febrero de 2008

Más claro imposible

La falsedad ataca y la envídia nos posee. ¿No es cierto mi querido amigo? Deja que los demás sean felices y preocúpate de la tuya propia. No busques problemas donde no los hay y no intentes saber más de lo que sabes; no es de tu incumbencia. Respira, vive y diviértete. Sí, sobretodo eso: vive... y deja vivir.

miércoles, 20 de febrero de 2008

Colores alterados

¿Por qué
ella
ve extraño?
¿Por qué
no
ve lo que es?

Si al color
de la esperanza
lo viera color
esmeralda
nada malo
podría ser.

¿Por qué
naranja
si es marrón?
¿Por qué
amarillo
si es blanco?

Si no viera
nada
no habría
nada
por lo que ver.

¿Por qué
ella ve así?
Son colores
extraños:
son colores
alterados.

miércoles, 13 de febrero de 2008

Hoy...

No estoy de humor. Hubiera sido mejor si no hubiese despertado pero, en fin, aquí estoy.
Llego al instituto y la gente empieza a agobiarme preguntándome qué es lo que me pasa. Me han sacado de dos clases para que le cuente, a los profesores de éstas mismas, lo que me ocurre. Y yo no quiero. ¿Por qué? Porque no y punto. Ellos insisten y dicen que me quieren ayudar y bla, bla, bla... Nadie puede ayudarme, nadie logará entenderme. Es por eso que no se lo voy a contar a un profesor...


Es cierto que yo tengo mucha confianza con los profesores y me llevo muy bien con ellos. Pero no quiero... Ahora me apetece estar en el messenger y escribir algo... Después estudiaré (bueno, repasaré) para el examen de mañana, que debí haber hecho hoy y no he querido hacer ya que no me sentía con fuerzas.


lunes, 11 de febrero de 2008

Imagina

Imagina que estás solo en el mundo. Imagina que, de repente, todos desaparecen menos tú. No hay vida, tan sólo existen las cosas tal y como las conoces pero sin nadie más: solamente tú. Eso sí: tienes a tu conciencia. Pero ni ella ni nada podría apaciguar tu soledad.


Está todo tranquilo. Paseas por la calle y no hay vehículos en movimiento que te puedan alertar. Las risas de los niños, que corrían aquí y allá, no se oyen porque no están. Puedes ir a cualquier lugar porque nadie te lo impide. Si quieres comida no hace falta ni que la compres; basta con cogerla. Si quieres dormir en otro lugar lo haces, nadie te lo impide. Puedes caminar con tranquilidad, como quieras... puedes gritar, llorar y reír al mismo tiempo porque nadie pensará que estás mal de la cabeza. También puedes llevar cosas de valor encima sin medio a que te roben porque no hay nadie... NADIE, nadie... ni tus seres queridos...


Y ahora.... aterriza...


No estás solo en el mundo. Éste persiste tal y como lo conoces, con sus cosas buenas y malas: la realidad.

sábado, 9 de febrero de 2008

2 de marzo de 2007

Anoche tuve
cinco sueños

de azabache,
que fueron buenos,
pero fuera de mi alcance.

Y entre tanto
y entre poco
y entre lejos
y entre cerca,
tuve cuatro sueños
de esperanza
e inocencia.

Que lo malo
te lo explico,
que lo bueno
te lo cuento…

Y en total,
fueron nueve
los sueños
que en mi
conciencia
se mueven.

Pero ahora,
¿qué te digo?
Si todo ya lo dije.
Yo predigo
El entredicho
Y entredigo
Ya lo dicho.

Anoche tuve
Más de nueve
Ilusionados
Sueños y
Tú fuiste, desde
Anoche, uno
De ellos.

viernes, 8 de febrero de 2008

Lo sé

Lo sé. Mejor no preguntes el cómo, ni el cuándo, ni el porqué... Mirando hacia atrás, observando el pasado, lo supe. Lo averigüé casi sin quererlo, por pura casualidad, justo en el momento, en este momento... en el que ya no me importas nada.

Dije que no te odiaba y también pensé que, quizás, nunca lo haría. Lo retiro todo; cada segundo que pasa siento más repulsión hacia ti. ¿Creíste que nunca lo sabría? Pues lo sé y no me lo ha dicho nadie (como seguramente pensarás). Yo misma, yo y solamente yo, lo he averiguado. Me ha chocado bastante, el saberlo... aunque me ha importado menos que si lo hubiese sabido antes.


Hace poco, yo me preguntaba "¿Por qué?" y ahora lo sé todo... Pensaba que eras una buena persona y, como siempre, me equivoqué. La verdad siempre sale a la luz.

jueves, 7 de febrero de 2008

Gente

Siempre pensando en lo que pasará y, hasta ahora, no me he dado cuenta que lo importante es el presente, el cada día, y no el futuro.
Yo quería ser quien no soy pero ahora sé que cada quien es como es. Hemos de aceptarnos tal y como somos y no debemos preocuparnos por lo que piensen los demás.

Para mí, esta semana ha sido algo extraña y estresante... He podido comprobar, en estos días, que algunas personas cambian de la noche a la mañana. Aunque también existe la duda y la pregunta: ¿Siempre fueron así? Porque yo no lo sé y supongo que nadie lo sabrá... solamente esas personas lo saben. Llega un momento en el cual el patetismo es algo más que eso... más sólido, más estremecedor y mucho más patético. Eso: patético. Siento lástima y burla al escuchar ciertas estupideces de sentido común y esas cosas. Hay quien habla por hablar y eso me da vergüenza ajena. Las barbaridades son muchas y yo creo que se pueden evitar. También es cierto que "el que tiene boca se equivoca", aunque yo digo: "¡Por favor, señores! ¡Un poquito de seriedad!"

martes, 5 de febrero de 2008

Palabras

¿Qué hago
con cien palabras?

Si todas
me sobran,
si ninguna
me basta...

Si siguen
adelante
-¡sí, siempre
siguen!-
y se pierden
en el más
remoto recuerdo
y en ese
lúcido olvido...

Palabras.
Son palabras,
tan sólo
palabras.

Se dicen,
se escriben,
se interpretan...
aunque
-realmente-
nada expresan.

Dime:
¿qué hago
con cien
palabras?

viernes, 1 de febrero de 2008

Delit teatre

Se acabó el teatro después de una dura semana...
  1. El lunes montamos "el cubo"; el decorado.
  2. El martes representamos: salió fatal (al menos a mí)
  3. El miércoles volvimos a actuar: salió muy bien :-)
  4. Ayer no tuvimos público pero lo grabamos todo.
  5. Hoy hemos hecho la última representación y ha salido genial ^^

Ya está, hoy no diré nada más porque estoy algo vaga... ¡Hasta mañana! XD